Ο ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

Παραδοχή αδράνειας και ανοχής

Επομένως το ουσιαστικό ερώτημα που τίθεται, γιατί η κυβέρνηση βάζει το κεφάλι στην άμμο, σαν μια άλλη στρουθοκάμηλος, προκειμένου να μην αντικρίσει αυτή την πραγματικότητα, συνεπικουρούμενη από την τρόϊκα που αρνείται έστω τους μετριασμένους στόχους σύλληψης της φοροδιαφυγής, ενώ ποικίλα ερωτηματικά προκαλούν οι επιθέσεις και οι κινδυνολογίες κυβερνητικών εκπροσώπων σε εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ όταν αναφέρουν το συγκεκριμένο θέμα ως σημαντική πηγή φορολογικών εσόδων. 
Αποδεικτική είναι η απάντηση που έδωσε ο αρμόδιος επίτροπος για θέματα φορολογίας, κ.Σεμέτα σε σχετική ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ.Χουντή για το θέμα των ενδοομιλικών συναλλαγών που πραγματοποιούν οι πολυεθνικές εταιρείες στην Ελλάδα, την 15η Μαΐου 2012 .
Ο κ.Σεμέτα αποκάλυψε «ότι δεν υπάρχουν στοιχεία για ελέγχους των ελληνικών φορολογικών αρχών στις δεν υπάρχουν στοιχεία για ελέγχους των ελληνικών φορολογικών αρχών στις πολύ συνηθισμένες περιπτώσεις φοροδιαφυγής, μέσω ενδο-ομιλικών συναλλαγών των πολυεθνικών επιχειρήσεων που έχουν θυγατρικές στην Ελλάδα». Ανέφερε συγκεκριμένα ότι: «Τα μόνα στοιχεία που διαθέτει η Επιτροπή χρονολογούνται από το 2007 και είναι αυτά που κοινοποίησε η Ελλάδα στο Κοινό Φόρουμ για τον Καθορισμό των Τιμών Μεταβίβασης (ΚΦΤΜ), μια ομάδα εμπειρογνωμόνων της Επιτροπής για τις ενδοομιλικές συναλλαγές. Τότε ο αντιπρόσωπος της Ελλάδας δήλωσε ότι ‘Δεν έχουν επιβληθεί μέχρι σήμερα κυρώσεις (σε επιχειρήσεις) στην Ελλάδα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν σοβαρές σύμφωνα με τη Σύμβαση Διαιτησίας’. Πρόσφατα στοιχεία σχετικά με τις κυρώσεις δεν διαθέτει η Επιτροπή» (Σύμβαση Διαιτησίας: Κώδικας Συμπεριφοράς για τη φορολογία κερδών των πολυεθνικών επιχειρήσεων)». Παράλληλα παραδέχθηκε ότι στο μνημόνιο δεν υπάρχει συγκεκριμένη πρόνοια για την αντιμετώπιση του φαινομένου αυτού (παρά μόνο μια απλή καταγραφή στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του 2013), μεταβιβάζοντας την ευθύνη στην κυβέρνηση να προετοιμάσει τη φορολογική μεταρρύθμιση και να κρίνει την αναγκαιότητα προσαρμογής για τις συγκεκριμένες συναλλαγές.

Προτάσεις αντιμετώπισης

Στο εξωτερικό αντιθέτως, έχοντας παρατηρήσει και αναγνωρίσει τη σοβαρότητα του θέματος, οι αντίστοιχες αρμόδιες αρχές έχουν προχωρήσει στις απαραίτητες θεσμικές και τεχνικές κινήσεις προκειμένου να περιορίσουν την πρακτική των εταιρειών, να αυξήσουν τα φορολογικά τους έσοδα και να διατηρήσουν τις τιμές σε ένα επίπεδο ανεκτό για το μέσο εισόδημα των πολιτών των χωρών τους.
Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στην Αγγλία μέσω της συστηματικής διαδικασίας ελέγχου 90 εταιρειών, τα φορολογικά έσοδα μέσω του περιορισμού του transfer pricing προσεγγίζουν τα 2 δισ.ευρω.  
Κατ’ αρχήν για να αντιμετωπισθεί το θέμα πρέπει να υπάρξει η παραδοχή από τους κυβερνώντες για την ύπαρξη του προβλήματος. Δεύτερον, η ανάλογη πολιτική βούληση, κυρίως στην αλλαγή νοοτροπίας προς την κατεύθυνση δίκαιης κατανομής των βαρών και αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου υπέρ των αδύναμων κοινωνικά ομάδων.
Τρίτον, η επαρκής στελέχωση των ελεγκτικών μηχανισμών (ΔΟΥ, ΣΔΟΕ και επιτροπή ανταγωνισμού) και η κατάλληλη εκπαίδευση τους, μεταφέροντας την διεθνή εμπειρία  προκειμένου να αποκτήσουν την απαραίτητη τεχνογνωσία.
Η αλλαγή του θεσμικού πλαισίου - όπου θα προβλέπονται κρίσιμα ζητήματα όπως η μεθοδολογία των έλεγχων, οι τεχνικές λεπτομέρειες στον καθορισμό αποδεκτών ορίων, η επιβολή και ο χρόνος απόδοσης προστίμων, οι αρμοδιότητες και οι μέθοδοι συνεργασίας εμπλεκόμενων φορέων κ.α. - κρίνεται απαραίτητο βήμα για τον περιορισμό της απώλειας κρίσιμων εσόδων για την ελληνική οικονομία.
Πεδίο δόξης λαμπρό, εάν πράγματι επιθυμεί η κυβέρνηση να αποδείξει τη θέληση της για περιορισμό της φοροδιαφυγής.
Πεδίο πολιτικής χρεωκοπίας, εάν  μοναδική έννοια της είναι η προστασία συμφερόντων, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η εξόντωση και περιθωριοποίηση των μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, η επιδείνωση της ανθρωπιστικής κρίσης.

Ο ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

Τιμές και καταγραφή «καρτέλ»

Την ίδια στιγμή που το διαθέσιμο εισόδημα των ελληνικών νοικοκυριών συρρικνώνεται με ταχύτατους ρυθμούς λόγω των συνεχών «μέτρων σωτηρίας της χώρας», οι τιμές των των περισσότερων προϊόντων των πολυεθνικών παραμένουν τα ακριβότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το συγκεκριμένο γεγονός το πιστοποιούν έρευνες τόσο του Ινστιτούτου Καταναλωτών, παλαιότερες αναφορές της Γενικής Γραμματείας Εμπορίου και του Ε.Β.Ε.Α. και οι συγκριτικές έρευνες αρκετών δημοσιογράφων.

Η διαφορά των τιμών δεν περιορίζεται σε 5% - 10%, που ενδεχομένως να μπορούσαν να δικαιολογηθούν από τα αυξημένα κόστη των τοπικών θυγατρικών, κυρίως χρηματοοικονομικά (κόστος κεφαλαίου) και μεταφορικά (μορφολογία εδάφους, νησιά). Οι διαφορές των τιμών είναι πραγματικά τεράστιες και αδικαιολόγητες, και σε πολλές περιπτώσεις πολλαπλάσιες των ευρωπαϊκών. 

Ενδεικτικά αναφέρουμε (από την εφημερίδα Έθνος) ότι έχουν παρατηρηθεί υψηλότερες τιμές έως και 96,5% στα είδη προσωπικής υγιεινής, έως 44,2% στα απορρυπαντικά, μέχρι 51,3% στα αναψυκτικά, έως και 38% στις μπύρες και έως 46,96% στα δημητριακά. 

Παράλληλα στην εσωτερική αγορά παρατηρείται το φαινόμενο υπερσυγκέντρωσης σημαντικών κλάδων της οικονομίας, με αποτέλεσμα την εμφάνιση φαινομένων καταστρατήγησης του ανταγωνισμού, μέσω της πρακτικής συντονισμένης εναρμόνισης των τιμών και αποκλεισμού εισόδου νέων «παικτών». 

Τα ποσοστά της συγκέντρωσης διαφόρων κλάδων, και κυρίως σε βασικά καταναλωτικά αγαθά, ξεπερνούν το 70%, ενώ είναι γνωστές αρκετές περιπτώσεις καταγραφής «καρτέλ» σε συγκεκριμένες αγορές όπως και τα πρόστιμα που έχει επιβάλλει η Επιτροπή Ανταγωνισμού.    

Άλλες πρακτικές αποφυγής φορολόγησης

Υψηλές χρεώσεις δικαιωμάτων χρήσης σημάτων (royalties) μεταξύ των εταιρειών ενός ομίλου.

Δημιουργία off shore εταιρειών που αποσκοπούν στην απόκρυψη εσόδων και στη μειωμένη φορολόγηση.

Η πρακτική, που παρατηρείται στον ενδοκοινοτικό ΦΠΑ, των διαδοχικών συναλλαγών (Carousel) προκειμένου να αποφευχθεί η καταβολή ΦΠΑ.

Δανεισμός των θυγατρικών από τις μητρικές εταιρείες με υψηλά επιτόκια, με αποτέλεσμα να ανεβαίνει το χρηματοοικονομικό κόστος.

Οι Επιπτώσεις

Κατ’ αρχήν πρέπει να τονισθεί ότι η συγκεκριμένη πρακτική του transfer pricing αντιβαίνει τόσο την εθνική όσο και την κοινοτική νομοθεσία, ενώ το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τις περιπτώσεις εναρμονισμένων πρακτικών (καρτέλ).

Το ερώτημα που αβίαστα προκύπτει: εφόσον οι συγκεκριμένες πρακτικές και οι συνεπακόλουθες αρνητικές επιπτώσεις (που θα αναλύσουμε παρακάτω) στο κοινωνικό σύνολο είναι γνωστές γιατί οι κυβερνήσεις δεν προχωρούν στα αναγκαία εκείνα βήματα προκειμένου να εκμηδενίσουν, έστω να περιορίσουν αυτό το φαινόμενο;

Η κριτική που ασκείται σε εκείνους που θίγουν το συγκεκριμένο ζήτημα είναι η απίστευτη τοποθέτηση «πως να τις φορολογήσουμε αφού είναι ζημιογόνες;». 

Δυστυχώς, το συγκεκριμένο έωλο επιχείρημα δεν αναπαράγεται απλώς από διάφορα μέσα αλλά ταυτόχρονα προχωρούν σε ακραίες επιθέσεις σε εκείνους που έχουν διαφορετική άποψη !!! 

Με υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς και χρήση διαφόρων μέσων (τύπος, sites, blogs κ.α.) «επιχειρηματολογούν» στηριζόμενοι σε προσωπικές εκτιμήσεις και ιδεοληψίες αρνούμενοι να ακούσουν ή/και να διαβάσουν τα δημοσιευμένα στοιχεία, τις ανακοινώσεις επαγγελματικών φορέων, ειδικών αναλύσεων ανθρώπων της αγοράς που θίγουν το συγκεκριμένο ζήτημα τόσο στο επίπεδο της φοροδιαφυγής όσο και στις υπερβολικά αυξημένες τιμές πώλησης των προϊόντων συγκριτικά με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.  

Την ίδια στιγμή οι ανακοινώσεις των εταιρικών αποτελεσμάτων των πολυεθνικών εταιρειών δείχνουν ότι η πλειονότητα αυτών παραμένουν κερδοφόρες (κάποιες με δεσπόζουσα θέση σε συγκεκριμένους κλάδους κατέγραψαν σημαντική αύξηση κερδών), παρά την βαθιά ύφεση που διέρχεται η ελληνική οικονομία τα τελευταία πέντε χρόνια.

Ο κύκλος εργασιών των συγκεκριμένων εταιρειών προσεγγίζει περίπου τα 25-30 δισ.ευρω, ενώ το περιθώριο κερδοφορίας είναι ιδιαίτερα χαμηλό, που σε ορισμένες περιπτώσεις η συνέχιση της δραστηριότητας τους κρίνεται ασύμφορη με επιχειρηματικούς  όρους (απόδοση επενδεδυμένου κεφαλαίου, σχέση ρίσκου -απόδοσης κ.α.).

Συγκρίνοντας δειγματοληπτικά, τους ισολογισμούς των εταιρειών στο εσωτερικό τόσο με τους αντίστοιχους στις χώρες εξαγωγής προς την Ελλάδα όσο και με εκείνους των μητρικών εταιρειών, διαπιστώνεται η σημαντική διαφορά στα προ φόρων περιθώρια κέρδους.

Στον παρακάτω πίνακα δίνονται ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Λαμβάνοντας περίπου το 12% ως ένα μέσο περιθώριο κέρδους, εύκολα μπορούμε να καταλήξουμε στις εξής διαπίστωση, ότι τα φορολογικά έσοδα σε ετήσια βάση με συντελεστή της τάξης του 26% θα προσέγγιζαν τα 1 δισ.ευρω. 

Αν υπολογίσουμε τη διαχρονικότητα της συγκεκριμένης πρακτικής, εύκολα αντιλαμβανόμαστε το συνολικό ύψος των χαμένων δημοσιονομικών εσόδων, πχ. τουλάχιστον 10 δις. ευρώ την τελευταία δεκαετία.

Ενώ λοιπόν τα τελευταία χρόνια οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι δέχονται μια ανελέητη επίθεση από την τρόικα και τις συνεργαζόμενες  με αυτήν κυβερνήσεις, ενώ μειώνονται οι δημόσιες δαπάνες για υγεία, παιδεία, ασφάλεια κάποιοι ευνοούμενοι συνεχίσουν να παρανομούν, να φοροδιαφεύγουν και να εκμεταλλεύονται τους Έλληνες πολίτες, αφαιρώντας τους και τα ελάχιστα χρήματα που (ενδεχομένως να) τους απομένουν μετά από την ανελέητη μνημονιακή επιδρομή. 

Δείτε την συνέχεια

Ο ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

 

Απόπειρες εφαρµογής τοπικών σχεδίων διαχείρισης και αναζήτησης κοινωνικής συµµετοχής

Χανιά: Η διαχείριση στο ν. Χανίων θα µπορούσε να χαρακτηριστεί σαν µια πρώτη απόπειρα αποκεντρωµένης ολοκληρωµένης διαχείρισης, παρόλο που δροµολογήθηκε αναγκαστικά και βιαστικά, κάτω από την πίεση του κλεισίµατος της χωµατερής του Κουρουπητού.

Το σύστηµα λειτουργεί µε την ευθύνη νοµαρχιακού φορέα διαχείρισης και έχει ένα βαθµό αυτονοµίας, σε σχέση µε τον ΠΕΣΔΑ Κρήτης. Λειτουργεί, κυρίως, µε κάποιες αποκεντρωµένες δράσεις ανακύκλωσης συσκευασιών (µπλε κάδοι) και γυαλιού και µια κεντρική εγκατάσταση, που περιλαµβάνει ΚΔΑΥ και µονάδα επεξεργασίας σύµµεικτων (ΕΜΑΚ) µε ανάκτηση και κοµποστοποίηση οργανικών και ΧΥΤΑ.

 Δυστυχώς, το σύστηµα ερωτοτροπεί µε το συγκεντρωτικό µοντέλο και την παραγωγή RDF, συνεπώς και µε την καύση. Κρατά χαµηλά την προδιαλογή, θέλει να εισάγει νέους ΣΜΑ, οδηγεί το µεγαλύτερο µέρος των σύµµεικτων στο ΧΥΤΑ, ελέγχεται η απόδοση της ΕΜΑΚ ως προς το ποσοστό ανακύκλωσης και την ποιότητα του παραγόµενου κοµπόστ.

Ακολουθούν ορισµένες πιο πρόσφατες πρωτοβουλίες, που έχουν από την αρχή ξεκαθαρισµένο το στόχο µιας ήπιας διαχείρισης µικρής κλίµακας, φιλοπεριβαλλοντικής και οικονοµικής, µε συµµέτοχους τους πολίτες, σε διάφορες παραλλαγές. Τα παραδείγµατα σηµατοδοτούν διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης και είναι καλή αφορµή για ένα δηµόσιο διάλογο, που επιβάλλεται να ανοίξει.

Δήµος Ευρώτα:

Ο δήµος Ευρώτα Λακωνίας επιχειρεί να µεταφέρει το παράδειγµα της διαχείρισης ΑΣΑ του δήµου Capannori της Ιταλίας. Εκεί το σύστηµα το διαχειρίζεται δηµοτική επιχείρηση. Η έµφαση δίνεται στη διαλογή στην πηγή, µε σύστηµα τεσσάρων κάδων (οργανικά, χαρτί, συσκευασίες, σύµµεικτα), σηµεία συγκέντρωσης άλλων ανακτήσιµων υλικών, οικιακή κοµποστοποίηση και µε οικονοµικά κίνητρα προς τους πολίτες. Σε δεύτερο επίπεδο προβλέπεται ΚΔΑΥ, µονάδα διαχωρισµού οργανικών και µετάλλων από τα σύµµεικτα, κοµποστοποίηση των οργανικών, δεµατοποίηση και αποθήκευση του υπολειµµατικού υλικού και διάθεσή του στους περιφερειακούς χώρους ταφής, όταν αυτοί δηµιουργηθούν. Ο εξοπλισµός αυτού του επιπέδου θα είναι κινητός, ενοικιαζόµενος από προµηθευτές και αµφίβολης αποτελεσµατικότητας, κατά τη γνώµη µας. Κοµβικό σηµείο αποτελεί η επιλογή το µεγαλύτερο µέρος της διαχείρισης του συστήµατος να ανατεθεί σε εργολάβο(ους). Το επιχείρηµα αυτής της επιλογής είναι η οικονοµική και διαχειριστική αδυναµία του δήµου να αναλάβει µε ίδια µέσα και ιδιόκτητες εγκαταστάσεις το συγκεκριµένο εγχείρηµα.

Λακωνία – εταιρεία λαϊκής βάσης (Λακωνική Βιοενεργειακή ΑΕ): Πρόκειται για εταιρεία λαϊκής βάσης (πολυµετοχική), µε τη µορφή ΑΕ και µε πρόβλεψη δυνατότητας συµµετοχής από όσους-ες το επιθυµούν µε απόκτηση µιας µετοχής της εταιρείας. Έχει συσταθεί από, περίπου, 30 Λάκωνες πολίτες και, κατά δήλωσή της, έχει εξασφαλίσει δηλωµένη πρόθεση συµµετοχής από άλλους 4.500. Έχει ξεκινήσει τη λειτουργία της µε συγκέντρωση ανακυκλώσιµων υλικών, έναντι αµοιβής, που παραδίδονται σε εγκατάσταση της εταιρείας. Υπάρχει πρόθεση ανάπτυξης ολοκληρωµένου συστήµατος διαχείρισης µικρής κλίµακας, µε έµφαση στη διαλογή στην πηγή, στην αξιοποίηση των ανακυκλώσιµων υλικών, στην αναερόβια κοµποστοποίηση και στην ενεργειακή αξιοποίηση του παραγόµενου βιοαερίου. Στα άµεσα µέσα υλοποίησης της συγκεκριµένης πρωτοβουλίας περιλαµβάνονται: η ανάπτυξη συνδροµητικού συστήµατος παροχής υπηρεσιών διαχείρισης, µε τη µορφή εναλλακτικού παρόχου και διεκδίκηση απαλλαγής από τα αντίστοιχα δηµοτικά τέλη, και η παροχή υπηρεσιών διαχείρισης, µέσω προγραµµατικών συµβάσεων µε δήµους της περιοχής.

Πρωτοβουλία διερεύνησης τριών δήµων της Αττικής: Σε συνέχεια µιας πρώτης φάσης συζητήσεων στο δήµο Αργυρούπολης – Ελληνικού, έχει δροµολογηθεί µια διαδικασία εκπόνησης µελέτης σκοπιµότητας για τη διαχείριση των απορριµµάτων τριών όµορων δήµων (Αλίµου, Αργυρούπολης – Ελληνικού και Γλυφάδας). Ή σχετική µελέτη έχει ανατεθεί σε επιστηµονική οµάδα του ΤΕΙ Πειραιά. Αν αυτή η πρώτη διερεύνηση πείσει για τη συνέχεια του εγχειρήµατος, θα προχωρήσει η εκπόνηση πλήρους µελέτης και η αναζήτηση των χρηµατοδοτικών εργαλείων. Είναι πρόωρο και γι αυτό παρακινδυνευµένο να ειπωθεί, αυτήν τη στιγµή, οτιδήποτε για την εξέλιξη και την πιθανή µορφή αυτής της πρωτοβουλίας. Μπορούµε, µόνο, να µιλήσουµε για τις δηλωµένες προθέσεις, τόσο του δήµου Αργυρούπολης – Ελληνικού, όσο και εκπροσώπων της επιστηµονικής οµάδας, για µια ήπια διαχείριση, µε τις αρχές της εγγύτητας και της µικρής κλίµακας, στη λογική της µέγιστης ανάκτησης, µε χαµηλό κόστος διαχείρισης και µε δηµόσιο χαρακτήρα. Αν γίνει κατορθωτό οι προθέσεις αυτές να µετουσιωθούν σε ένα αξιόπιστο τοπικό σχέδιο διαχείρισης (το πιστεύουµε ακράδαντα) και αν βρεθεί τρόπος ενσωµάτωσης της εθελοντικής προσφοράς και αξιοποίησης µορφών κοινωνικής συµµετοχής, ίσως να έχουµε να κάνουµε µε το πιο πειστικό παράδειγµα για τη δυνατότητα υλοποίησης ενός εναλλακτικού µοντέλου διαχείρισης.

http://prosynat.blogspot.gr

Aγώνες µε επίκεντρο τη διαχείριση των απορριµµάτων: εµπειρίες & προβληµατισµοί

   

Η έναρξη της δηµοπράτησης τεσσάρων (4) νέων εργοστασίων επεξεργασίας σύµµεικτων, δηλαδή αδιάλεχτων, απορριµµάτων στην Αττική, έχει πυροδοτήσει νέες αντιδράσεις και κινητοποιήσεις. Το αποτέλεσµά τους πρόκειται να κριθεί, όχι µόνο από τη µαζικότητα, τη διάρκεια και το δυναµισµό τους, αλλά και από το περιεχόµενό τους. Από την άποψη αυτή έχει µια σηµασία να ανατρέξουµε στο παρελθόν αυτών των αγώνων, από τους πιο πρόσφατους στην Κερατέα και το Γραµµατικό, µέχρι και τους πολύ παλιότερους για το κλείσιµο της Φυλής. Έχοντας, βεβαίως, κατά νου το περιβάλλον, µέσα στο οποίο αναπτύχθηκαν.
Απωθητικό το περιβάλλον της διαχείρισης των ΑΣΑ
Ο όρος «απορρίµµατα» εισάγεται, για πρώτη φορά στην εθνική νοµοθεσία, το 1961, µε την υγειονοµική διάταξη Ε1/301/1964, ενώ η πρώτη σοβαρή κωδικοποίηση της νοµοθεσίας διαχείρισης αποβλήτων γίνεται την περίοδο 1996-97. Μια προσπάθεια ενοποίησης της σχετικής νοµοθεσίας, που περιλαµβάνει και την ενσωµάτωση της οδηγίας 2008/98/ΕΕ, γίνεται µόλις το 2012 (ν. 4042). Από διατάξεις αυτού του νόµου απορρέει η υποχρέωση εκπόνησης εθνικού σχεδίου πρόληψης παραγωγής αποβλήτων και εθνικού σχεδίου διαχείρισης, τα οποία, όµως, προωθούνται µε τόσο αργό ρυθµό, ώστε να κινδυνεύουν να ολοκληρωθούν αφού έχει πια κριθεί η τύχη των προωθούµενων βασικών έργων υποδοµής, σαν αυτά της Αττικής.
Ο περιφερειακός σχεδιασµός, από το νοµαρχιακό επίπεδο τη δεκαετία του ’90, πέρασε στη συνέχεια σε περιφερειακό επίπεδο και µορφοποιήθηκε στους λεγόµενους ΠΕΣΔΑ (περιφερειακούς σχεδιασµούς διαχείρισης αποβλήτων), την περίοδο από το τέλος του 2004, έως την αρχή του 2006. Σήµερα, οι αρµοδιότητες σχεδιασµού και υλοποίησης της διαχείρισης των αστικών απορριµµάτων, αφού πέρασαν από διάφορα «χέρια», ανήκουν στους διαπεριφερειακούς φορείς διαχείρισης. Αν και οι τελευταίες δηµοπρατήσεις έργων µε ΣΔΙΤ και τη διαδικασία του «ανταγωνιστικού διαλόγου» πείθουν ότι ο ουσιαστικός σχεδιασµός έχει εκχωρηθεί στους εργολάβους. Βασικό χαρακτηριστικό αυτών των σχεδιασµών ήταν η γενικότητα και η αοριστία. Περίσσευαν τα ευχολόγια, ενώ απουσίαζαν (και απουσιάζουν) οι συγκεκριµένοι δεσµευτικοί στόχοι και τα εργαλεία της υλοποίησής τους.
Για το λόγο αυτό, στην πράξη, αναπτύχθηκε ένα «παράλληλο σύµπαν» διαχείρισης, του οποίου κεντρικό χαρακτηριστικό, µέχρι πολύ πρόσφατα, ήταν η ανεξέλεγκτη διάθεση (ΧΑΔΑ) ή, στην καλύτερη περίπτωση, η διάθεση σε «νόµιµους» χώρους ταφής, που, όµως, λειτουργούσαν σαν κοινές χωµατερές. Σταδιακά, άρχισαν να δηµιουργούνται οι ΧΥΤΑ (χώροι ταφής µε µια στοιχειώδη στεγάνωση και προστασία), ενώ, πλέον, γίνεται λόγος για ΧΥΤΥ (χώρους υγειονοµικής ταφής υπολειµµάτων), οι οποίοι προϋποθέτουν διαχωρισµό και επεξεργασία των ΑΣΑ. Λόγοι, κυρίως, οικονοµικοί οδήγησαν στην κατασκευή ΣΜΑ (σταθµών µεταφόρτωσης), πολλοί από τους οποίους έγιναν αυθαίρετα και χωρίς περιβαλλοντική αδειοδότηση. Μέσα σε αυτό το γενικό κλίµα έχουν γίνει και οι πρώτες απόπειρες λειτουργίας µονάδων µηχανικής επεξεργασίας των ΑΣΑ, των οποίων τα αποτελέσµατα είναι, µάλλον, απογοητευτικά. Με τον ίδιο τρόπο θα µπορούσαµε να χαρακτηρίσουµε και το αποτέλεσµα των εµπειριών από τα βασικά συστήµατα εναλλακτικής διαχείρισης, παρά το ευνοϊκό κλίµα που υπάρχει στην κοινωνία. Ιδιαίτερα από αυτό των µπλε κάδων, που το «βαραίνει» αφόρητα ο αδιαφανής τρόπος λειτουργίας της διαχειρίστριάς του εταιρείας (ΕΕΑΑ).
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον µηδενικής, σχεδόν, προδιαλογής και διαχωρισµού υλικών και µε δεδοµένο ότι τα έργα κατασκευής χώρων ταφής σύµµεικτων (πολλές φορές επιµολυσµένων µε επικίνδυνα βιοµηχανικά) απορριµµάτων ήταν η κεφαλή των όποιων έργων υποδοµής, στη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, οποιαδήποτε διαδικασία διαχείρισής τους λειτουργεί απωθητικά. Με αποτέλεσµα, σε ορισµένες περιπτώσεις, ακόµη και ήπιες δραστηριότητες (π.χ. ανακύκλωσης) να έχουν γίνει αντικείµενο σφοδρών αντιδράσεων.
Βασικά χαρακτηριστικά των µέχρι τώρα αγώνων
Ήταν επόµενο, οι συνέπειες µιας διαχείρισης αυτού του τύπου (υπαρκτές ή αναµενόµενες) να αποτελέσουν σοβαρή αιτία εστιών αντίδρασης, αλλά και αγώνων µε µακροχρόνια διάρκεια. Κάποιες από αυτές τις συναντάµε δεκαετίες πίσω, µε πιο χαρακτηριστική αυτή για το κλείσιµο της χωµατερής της Φυλής, η οποία µε διάφορες παρεµβάσεις όχι µόνο εξακολουθεί να επιβιώνει σαν ΧΥΤΑ και σήµερα, αλλά προαλείφεται και σαν ο µελλοντικός κύριος υποδοχέας των απορριµµάτων της Αττικής. Δεν µπορεί να ξεχνάµε τον αγώνα για το κλείσιµο της χωµατερής του Σχιστού στον Πειραιά ή των Ταγαράδων στη Θεσσαλονίκη. Ούτε µια σειρά από πρόσφατους αγώνες για την αποτροπή δηµιουργίας ΧΥΤΑ και χώρων επεξεργασίας στην Κερατέα και στο Γραµµατικό, στη Λευκίµµη της Κέρκυρας, στο Καρβουνάρι της Θεσπρωτίας, στο Ελληνικό των Ιωαννίνων, στη Μαυροράχη και στην Ευκαρπία της Θεσσαλονίκης. Στο πλαίσιο αυτού του σηµειώµατος, περισσότερο από µια καταγραφή του ιστορικού των αντιδράσεων, µας ενδιαφέρει να εντοπίσουµε τα χαρακτηριστικά τους, από τα οποία παραθέτουµε τα πιο σηµαντικά:

• Ως προς το περιεχόµενο, η συντριπτική πλειοψηφία των αγώνων έχει συνδεθεί µε το κλείσιµο ή την αποτροπή δηµιουργίας ΧΑΔΑ, χωµατερών και ΧΥΤΑ. Οι λόγοι της εναντίωσης σχετίζονται, κατά κανόνα, µε τις περιβαλλοντικές συνέπειες, την ακαταλληλότητα των χώρων και την εγγύτητα µε τον οικιστικό ιστό.
• Η, σχετικά πρόσφατη, διεύρυνση της θεµατολογίας µε αιτήµατα για αναθεώρηση ή κατάργηση περιφερειακών σχεδιασµών (ΠΕΣΔΑ), αποσκοπεί, περισσότερο, στο να προσδώσει «κύρος» και υπερτοπικότητα στις αντιδράσεις και δεν σχετίζεται, πάντα, µε µια ουσιαστική, ριζοσπαστική κριτική των ΠΕΣΔΑ. Σε αυτή τη λογική θα µπορούσαµε να εντάξουµε και το παλιό αίτηµα (από τη δεκαετία του ’90) των δήµων της Λαυρεωτικής να διαχειρίζονται µόνοι τους τα δικά τους απορρίµµατα.
• Απόρροια (και) των παραπάνω προσεγγίσεων είναι η απουσία εναλλακτικών σχεδίων διαχείρισης. Οι λίγες απόπειρες διατύπωσης εναλλακτικών λύσεων γίνονται ακόµη λιγότερες όταν επιχειρείται να υλοποιηθούν, έχουν αποσπασµατικό χαρακτήρα και αναφέρονται σε ένα µικρό µόνο µέρος του κύκλου της διαχείρισης (συνήθως, στην ανακύκλωση).
• Η αδράνεια και η έλλειψη πρωτοβουλιών, η οποία χαρακτηρίζει την πρωτοβάθµια αυτοδιοίκηση, που έχει διαχρονικά περιοριστεί στο ρόλο του «σκουπιδοσυλλέκτη», αδιαφορώντας πλήρως για το πλαίσιο που διέπει τη διαχείριση των απορριµµάτων. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις στις οποίες έπαιξε ανασχετικό ρόλο σε αγώνες και διευκόλυνε την ενσωµάτωση µεγάλου µέρους των τοπικών κοινωνιών στη λογική των ανταποδοτικών οφελών (περίπτωση δήµων Α. Λιοσίων – Φυλής).
• Ο δυσανάλογος µε τις δυνατότητές τους ρόλος των εργαζοµένων στην αυτοδιοίκηση, παρόλο που οι παρεµβάσεις τους στα ζητήµατα της διαχείρισης και στους αντίστοιχους αγώνες δεν είναι λίγες. Τα περισσότερα προβλήµατα εντοπίζονται σε πρακτικές ελλιπούς στήριξης εναλλακτικών πρωτοβουλιών, στην αποσπασµατική ένταξη στις διεκδικήσεις τους ζητηµάτων που σχετίζονται µε τη διαχείριση των ΑΣΑ και στην έλλειψη πρωτοβουλιών συνάντησης µε τα άλλα στρώµατα της κοινωνίας, ειδικά για το ζήτηµα αυτό.
• Η υποβάθµιση, µέχρι πολύ πρόσφατα, του ζητήµατος στο πολιτικό επίπεδο, από τις δυνάµεις της αριστεράς, της οικολογίας και των κινηµάτων, που αντανακλά µια λαθεµένη εκτίµηση για την κρισιµότητά του, όχι µόνο στο περιβαλλοντικό επίπεδο, αλλά και στο ευρύτερο κοινωνικό – οικονοµικό.
• Η µεγαλύτερη µαζικότητα και αποτελεσµατικότητα που έχουν οι κινητοποιήσεις όταν οργανώνονται από επιτροπές αγώνα των ίδιων των πολιτών, σε σχέση µε αυτές όπου πρωτεύονται ρόλο έχουν τοπικοί θεσµικοί (δήµοι, δηµοτικά σχήµατα κλπ.).

Νέα κατάσταση νέα καθήκοντα
Τα όσα προωθούνται σήµερα στον τοµέα της διαχείρισης των απορριµµάτων, από το κράτος και τους εργολάβους, συνιστούν µια νέα βίαιη προσπάθεια µετάβασης από µια «τριτοκοσµική» κατάσταση σε µια, υποτίθεται, σύγχρονη, κρατώντας ανέγγιχτο τον πυρήνα της, δηλαδή τη συγκεντρωτική διαχείριση των ΑΣΑ σε σύµµεικτη µορφή, µε βασικό προσανατολισµό την ενεργειακή αξιοποίηση και την καύση. Στα παλιά προβλήµατα έρχονται να προστεθούν νέα, µε σηµαντικότερα την πλήρη ιδιωτικοποίηση και την εκτόξευση του κόστους διαχείρισης. Το αντίβαρο σε αυτήν την εξέλιξη είναι η ωρίµανση και η διάδοση µιας συγκροτηµένης αντίληψης εναλλακτικής διαχείρισης, που έχει «πολιτογραφηθεί» µε τον όρο «αποκεντρωµένη διαχείριση, µε έµφαση στη διαλογή στην πηγή και κοινωνική συµµετοχή».
Από τα πράγµατα, λοιπόν, οι απαιτήσεις των σύγχρονων αγώνων µε αντικείµενο τη διαχείριση των ΑΣΑ, γίνονται πολύ µεγαλύτερες και αρκετά πιο σύνθετες. Αφού στην αντιµετώπιση των ανεπαρκειών που προαναφέρθηκαν και εξακολουθούν να υφίστανται σε µεγάλο βαθµό, πρέπει να προστεθούν και νέες προκλήσεις. Αυτές που συνδέονται µε την αντιµετώπιση προβληµάτων, όπως:

• Η φοβική στάση µεγάλου µέρους της αριστεράς, της πολιτικής οικολογίας και των στελεχών τους στην αυτοδιοίκηση, απέναντι στο µοντέλο της αποκεντρωµένης διαχείρισης, σε αντίθεση, σε ορισµένες περιπτώσεις, µε τις κεντρικές εκφωνήσεις.
• Η ολιγωρία, συνδεδεµένη µε την παραπάνω στάση, στην εκπόνηση και προώθηση τοπικών σχεδίων διαχείρισης, αλλά και η δυσκολία απεµπλοκής από τις µεγάλες εγκαταστάσεις επεξεργασίας, σε περιφερειακό επίπεδο, παρόλο που και ο χαρακτήρας τους είναι διαφορετικός και η δυναµικότητά τους µειωµένη, σε σχέση µε τις σηµερινές επιλογές. Συνακόλουθη αυτής της επιλογής, εκτός των άλλων, είναι η διαιώνιση και η επέκταση των σταθµών µεταφόρτωσης (ΣΜΑ).
• Οι λαθεµένες αντιλήψεις ότι οι δράσεις αποκεντρωµένης διαχείρισης είναι ασύµβατες µε την ύπαρξη ενός εθνικού ή περιφερειακών σχεδιασµών ή ότι ο σχεδιασµός είναι ταυτόσηµος µε τον κεντρικό έλεγχο. Στο πλαίσιο αυτής της οπτικής αγνοείται ότι ο αποτελεσµατικός σχεδιασµός προϋποθέτει την ύπαρξη και επαρκών σχεδίων τοπικής διαχείρισης και των αναγκαίων διαχειριστικών εργαλείων για την υλοποίησή τους.
• Ο ελλιπής προβληµατισµός και διάλογος για την αναζήτηση µορφών ουσιαστικής κοινωνικής συµµετοχής στα εναλλακτικά µοντέλα διαχείρισης. Με εµφανή τον κίνδυνο φιλόδοξες και ειλικρινείς προσπάθειες να καταλήξουν να αναπαράγουν παραλλαγές του υφιστάµενου µοντέλου διαχείρισης.
• Η απραξία στην κατεύθυνση της διεκδίκησης των αναγκαίων δηµόσιων πόρων, οι οποίοι κατευθύνονται ολοκληρωτικά στην υποστήριξη των συγκεντρωτικών εγκαταστάσεων.

ΤΑΣΟΣ ΚΕΦΑΛΑΣ
μέλος της Πρωτοβουλίας συνεννόησης για τη διαχείριση των απορριμμάτων (ΠΡΩΣΥΝΑΤ), http://prosynat.blogspot.

Ο ρόλος των φορέων της κοινωνικής οικονοµίας στη βιώσιµη διαχείριση αποβλήτων

 Η βιώσιµη διαχείριση των αποβλήτων µέσα από πρακτικές και φορείς της κοινωνικής οικονοµίας παραδοσιακά συµβάλλει στην προώθηση της απασχόλησης και τη δηµιουργία οικονοµικών και επιχειρηµατικών ευκαιριών για µειονεκτικές οµάδες του πληθυσµού.

Αυτές οι δραστηριότητες αποτελούν µέρος τόσο του επίσηµου όσου και του άτυπου τοµέα της οικονοµίας και συνήθως αφορούν στη συλλογή υλικών και αγαθών για επαναπώληση.

Όταν αναφερόµαστε στον άτυπο τοµέα, αναγνωρίζονται ιδιαίτερα τα οικολογικά και κοινωνικά οφέλη της δράσης των ρακοσυλλεκτών στον αναπτυσσόµενο κόσµο, στη Λατινική Αµερική, την Ασία ή την Αφρική. Αναγνωρίζεται επίσης η ανάγκη συλλογικής οργάνωσής τους, ώστε να διεκδικήσουν χώρο στα επίσηµα συστήµατα ανακύκλωσης. Παρόµοια κινήµατα έχουν καταφέρει σε πολλές περιπτώσεις να εξασφαλίσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας για τα µέλη τους και µεγαλύτερη πρόσβαση στις αγορές συλλογής και ανακύκλωσης απορριµµάτων
.
Στην Ευρώπη επίσης, υπάρχει µια παραδοσιακή σύνδεση µεταξύ φορέων κοινωνικής οικονοµίας που εστιάζουν στις µειονεκτικές οµάδες και της βιώσιµης διαχείρισης απορριµµάτων. Οι φορείς αυτοί διαφοροποιούνται ανάλογα µε το χωρικό πλαίσιο δηµιουργίας τους και τους σκοπούς κάθε οργάνωσης και περιλαµβάνουν κοινωνικές επιχειρήσεις και συνεταιρισµούς, εταιρείες εισόδου στην απασχόληση, εργαστήρια για εργαζόµενους µε αναπηρίες, µη κερδοσκοπικές ΜΚΟ, ιδρύµατα κ.λπ.

 Αν και µπορεί να διαφέρουν στην οργανωτική δοµή τους, υιοθετούν παρόµοιες διαδικασίες λειτουργίας (πχ. η αρχή ένα µέλος, µία ψήφος) και στόχους για τη µεγιστοποίηση των κοινωνικών και περιβαλλοντικών ωφελειών σε αντιδιαστολή µε τα οικονοµικά κέρδη, ενώ την ίδια στιγµή επιδιώκουν να εξασφαλίζουν έσοδα για τη διατήρηση και επέκταση των δραστηριοτήτων τους.

Στοιχεία από το δίκτυο Ευρωπαϊκών κοινωνικών επιχειρήσεων επαναχρησιµοποίσης και ανακύκλωσης RREUSE που έχει µέλη σε 12 χώρες της ΕΕ, δείχνουν ότι µόνο στα µέλη του δικτύου υπάρχουν 40.000 θέσεις εργασίας (ισοδύναµης) πλήρους απασχόλησης και 200.000 θέσεις σε προγράµµατα ένταξης / απασχόλησης. Πέτυχαν να αποτρέψουν την ταφή περισσότερων από 1.000.000 τόνων προϊόντων και υλικών Ηλεκτρικού και Ηλεκτρονικού Εξοπλισµού, υφασµάτων, επίπλων και άλλων αγαθών και είχαν συνδυασµένο κύκλο εργασιών περ. 1,4 δισ. ευρώ.

Αν και τα παραδείγµατα και οι µορφές διαφέρουν, οι κοινωνικές επιχειρήσεις κατάφεραν να γίνουν σηµαντικοί δρώντες στα πεδία της επαναχρησιµοποίησης, ανακύκλωσης και κοµποστοποίησης στις περισσότερες χώρες µέλη της ΕΕ.
Παρέχουν επαγγελµατικές υπηρεσίες και υψηλής ποιότητας, κοινωνικά και περιβαλλοντικά ωφέλιµα αγαθά, ενώ διατηρούνται οικονοµικά βιώσιµες και επεκτείνουν τις υπηρεσίες τους και σε άλλα πεδία της βιώσιµης διαχείρισης αποβλήτων, πέρα από τις αρχικές της συλλογής και επαναπώλησης αγαθών και υλικών.
Το κατάφεραν αυτό, µέσα από µακροχρόνια συνεργασία και συνέργειες µε τοπικές και περιφερειακές αρχές, µε επιχειρήσεις και µε τους πολίτες, σε δραστηριότητες που σέβονται την αρχή της εγγύτητας και επικεντρώνουν στην ανάπτυξη της κοινότητας και των τοπικών κοινωνιών.

Ενδεικτικά παραδείγµατα

Emmaus, Γαλλία: Το γαλλικό τµήµα του διεθνές φιλανθρωπικού κινήµατος που ίδρυσε το 1949 ο αββάς Πιέρ για να καταπολεµήσει τη φτώχεια, σήµερα παρέχει κατάλυµα, και φαγητό και απασχόληση σε αστέγους και άλλες µειονεκτικές οµάδες. Το 2009 είχε 1677 διαθέσιµα δωµάτια για 3750 άστεγους ανθρώπους που τους παρείχε και εργασία, Απασχολούσε χιλιάδες εργαζόµενους (ισοδύναµα µε 4365 θέσεις πλήρους απασχόλησης)
. Οι πόροι της οργάνωσης για το έτος 2009 ανέρχονταν σε 380 εκατ. Ευρώ και χρησιµοποιήθηκαν για την κατασκευή 900 νέων δωµατίων κ.α. υποδοµών και παροχών. Οι κύριες πηγές πόρων προέρχονται από τη συλλογή 224.000 τόνων αγαθών, την µεταπώληση χρησιµοποιηµένων ειδών, τη διαχείριση κέντρων ανακύκλωσης («πράσινων σηµείων») µε κάποιες τοπικές αυτοδιοικήσεις, λχ. της πόλης Angers.

Στην Ισπανία, αρκετές κοινωνικές επιχειρήσεις συνεργάζονται σε κοινές δράσεις µε τοπικές αρχές, ιδιαίτερα συλλογής ρουχισµού και επίπλων από νοικοκυριά για µεταπώληση στην κοινότητα. Μία από αυτές, η Engrunes δραστηριοποιείται επίσης στη χωριστή διαλογή χαρτοκιβωτίων και υλικών συσκευασίας από νοικοκυριά και επιχειρήσεις για λογαριασµό δηµοτικών αρχών και τη διαχείριση «πράσινων σηµείων» ανακύκλωσης στην ευρύτερη Βαρκελώνη.

Στη Χώρα των Βάσκων, µέλη του δικτύου κοινωνικών συνεταιρισµών Koopera παρέχουν σε τοπικές αρχές υπηρεσίες συλλογής ρουχισµού, συσκευών, βιβλίων, παιχνιδιών, χαρτιού, επίπλων και παζαριών, υλικών συσκευασίας, µπαταριών, επικίνδυνων υλικών, οργανικής ύλης και συµπράττουν µαζί τους για τη διαχείριση µιας εγκατάστασης διαλογής και ολοκληρωµένης διαχείρισης ογκωδών αποβλήτων.

Το δίκτυο κοινωνικών επιχειρήσεων για την κοµποστοποίηση Community Composting Network (CCN) που εδρεύει στο Σέφιλντ της Αγγλίας, έχει πάνω από 230 µέλη σε όλο το Ηνωµένο Βασίλειο. Κάποιες από αυτές τις κοινωνικές επιχειρήσεις έχουν σκοπό την εκπαίδευση των πολιτών στην κηπουρική και την παραγωγή τροφίµων, αλλά µε ιδιαίτερη έµφαση σε άτοµα µε κινητικά προβλήµατα. Έχουν δηµιουργήσει, για το σκοπό αυτό, ειδικούς υπερυψωµένους κήπους που διευκολύνουν την πρόσβαση στα άτοµα που κινούνται µε αµαξίδιο, δίνοντάς τους την ευκαιρία να ασχοληθούν µε την κηπουρική χωρίς δυσκολία.

Τα µέλη του δικτύου CCN έχουν συνολικά έσοδα της τάξης των 1,1 εκ. λιρών και µέσο όρο εσόδων ανά φορέα τις 38.000 λίρες. Επιδοτούνται κατά 36% και κερδίζουν από τις δράσεις τους το υπόλοιπο 64% των εσόδων τους. 60 από αυτούς τους φορείς, που είναι µέλη του δικτύου, προσφέρουν 261 θέσεις πλήρους απασχόλησης και 936 θέσεις µερικής απασχόλησης. Τέλος, το 67% των µελών του δικτύου έχουν συνεργασίες µε την τοπική αυτοδιοίκηση. Σύµφωνα µε στοιχεία του 2008 τα µέλη του δικτύου CCN κοµποστοποίησαν 43.000 τόνους βιοαποβλήτων (αν επιτυγχάνονταν µια τέτοια ποσοτητα στην Αττική θα σήµαινε εξοικονόµηση από 3 έως 8,5 εκ. € για τους δήµους).

Είναι δεδοµένο ότι υπάρχουν ήδη άφθονα παραδείγµατα κοινωνικών επιχειρήσεων µε δραστηριοποίηση στο πεδίο της βιώσιµης διαχείρισης αποβλήτων, συµπληρωµατική στη δουλειά δηµόσιων και ιδιωτικών φορέων και παρέχει σηµαντικά περιβαλλοντικά και κοινωνικά οφέλη. Είναι ώρα και για την Ελλάδα να δει τα πλεονεκτήµατα που µπορούν να έχουν οι τοπικές αυτοδιοικήσεις και κοινωνίες από την ίδρυση και τη µακρόχρονη συνεργασία σε κοινωνικού χαρακτήρα οικονοµικά εγχειρήµατα και πρωτοβουλίες.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΔΑΛΑΜΑΓΚΑ

διευθύντρια της ΜΚΟ «Οικολογική Εταιρεία Ανακύκλωσης»

http://www.ecorec.gr

OIKO.ΠΟΛΙ.Σ:Στρατόπεδο Χαϊδαρίου: Φωτοβολταϊκά 20MW με ΣΔΙΤ που θα καλύψουν 500 στρέματα, το 1/6 της έκτασης - Ας είμαστε σε επιφυλακή

 

[Φωτ. πάνω είσοδος - κάτω το Στρατόπεδο και το Ποικίλο Όρος τη δεκαετία '50 -'60]

Στις 20 Φεβρουρίου 2013 πραγματοποιήθηκε ημερίδα του ΥΕΘΑ και του ΥΠΕΚΑ με θέμα τα "πράσινα στρατόπεδα". Περισσότερες πληροφορίες ΕΔΩ ΕΔΩ ΕΔΩ ΕΔΩ.

Δείτε και ΕΔΩ την κα Μάρω Ευαγγελίδου, Γραμματέα του ΥΠΕΚΑ να παρουσιάζει την κεντρική ιδέα του Υπουργείου.

Κατ' αρχάς η αρχική ιδέα μπορεί να φαίνεται ενδιαφέρουσα, όμως τουλάχιστον όσον αφορά το Στρατόπεδο Χαϊδαρίου έχουμε σοβαρές διαφωνίες. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες ανθρώπων που συμμετείχαν στην ημερίδα για το Στρατόπεδο Χαϊδαρίου προβλέπεται η εγκατάσταση φωτοβολταϊκών με ισχύ 20MW η οποία θα γίνει με ΣΔΙΤ σε περιοχή του Ποικίλου Όρους που δεν επιτρέπεται βάση του 2742/99. Δηλαδή στη ζώνη Α'.

Δηλώνουμε ότι δεν συμφωνούμε με τον επαναπροσδιορισμό των ζωνών προστασίας προς το χειρότερο, αντίθετα έχουμε συνυπογράψει πρόταση για το Όρος Αιγάλεω-Ποικίλου και τη Λίμνη Κουμουνδούρου για την περαιτέρω θωράκιση και ανάδειξη της περιοχής [ΕΔΩ] την οποία και έχουμε καταθέσει στο ΥΠΕΚΑ, ΟΡΣΑ και άλλους αρμοδίους φορείς.

Επιπρόσθετα η εγκατάσταση φωτοβολταϊκών ισχύος 20MW θα καλύψει μια περιοχή 400-500 στρέμματα, η προγραμματική συμφωνία ΣΔΙΤ προφανώς θα προβλέπει μακρόχρονη λειτουργία (μπορεί και 99 χρόνια) γεγονός που ακυρώνει την οποιαδήποτε προοπτική απομάκρυνσης του Στρατοπέδου και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να αμφισβητηθεί ο δημόσιος χαρακτήρας της περιοχής. Με άλλα λόγια ο ιδωτικός τομέας αρχίζει να "βάζει πόδι" στο φιλέτο του Στρατοπέδου Χαϊδαρίου.

Το ερώτημα είναι τι προτείνει η τοπική κοινωνία για το Στρατόπεδο Χαϊδαρίου και πως μπορεί να συντονίσει τον αγώνα της για την υπεράσπιση α) της Οικολογικής αξίας της περιοχής β) της δημόσιας περιουσίας γ) την προοπτική της απομάκρυνσης του Στρατοπέδου Χαϊδαρίου.

Εμείς έχουμε καταθέσει αρχικές και βασικές προτάσεις ειδικά για το Σ.Χ το 2010 σε ημερίδα του ΑΣΔΑ το 2010 (ΕΔΩ) και σε ημερίδα του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥτο 2008 (ΕΔΩ)

Παρακολουθούμε το θέμα και θα επανέλθουμε.