Μετράμε τρία χρόνια ξέφρενης καταστροφικής μνημονιακής πορείας, που ισοπέδωσε εργασιακές και κοινωνικές κατακτήσεις ενός αιώνα και δημιούργησε οικονομικά και κοινωνικά ερείπια.
Τα αποτελέσματα των Μνημονίων επιβεβαίωσαν ότι «εφευρέθηκαν» όχι για να αντιμετωπίσουν την κρίση, αλλά ως πείραμα μεγάλων αρχιτεκτονικών αλλαγών που επιζητούσε το κεφάλαιο για να βγεί από τη κρίση του, με ανασυγκροτημένες και ανανεωμένες τις δυνατότητες και τις προοπτικές μιας εντεινόμενης κερδοφορίας του.
Με τα Μνημόνια επιτάχυναν τις αλλαγές που σχεδίασαν από τη δεκαετία του '90, για να ξαναχτίσουν ένα νέο εργασιακό και κοινωνικό μοντέλο, μηδενίζοντας παράλληλα το κοντέρ των συλλογικών κοινωνικών κατακτήσεων. Δεν άλλαξαν μόνο την οικονομική βάση, σπρώχνοντας προς τα κάτω τους όρους επιβίωσης της εργατικής τάξης, καταστρέφοντας μεγάλα τμήματα των μεσαίων στρωμάτων, δεν απαξίωσαν μόνο την εργασία ως αξία, αλλά εδώ στην Ελλάδα, οργάνωσαν το πειραματικό εργαστήρι, για να μετατρέψουν μια ανεπτυγμένη κοινωνία σε κοινωνία χωρίς δημόσια αγαθά, χωρίς μισθούς, χωρίς συντάξεις, χωρίς δουλειά για τους νέους, χωρίς μέριμνα για τους αδύναμους. Εδώ κάθε συζήτηση για κοινωνικές πολιτικές στην κυριολεξία διώκεται ως μη συμβατή με τη σημερινή μνημονιακή πραγματικότητα.
Στα χρόνια της ξέφρενης μνημονιακής επέλασης, αλλάζουν οι ταξικοί συσχετισμοί σε βάρος της εργασίας, αμφισβητείται ακόμα και κάθε έννοια συνδικαλιστικής και δημοκρατικής ελευθερίας, όπως είναι η συλλογική διαπραγμάτευση, το δικαίωμα στην απεργία, το δικαίωμα στην οργάνωση και στη συλλογική δράση. Σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, που τίποτα δεν είναι όπως χθες, ούτε για τα συνδικάτα, ούτε για τους εργαζόμενους, με ορατή τη κρίση δημοκρατίας, η φετινή Πρωτομαγιά μάς καλεί όλους να ανταποκριθούμε στις ευθύνες των σημερινών προκλήσεων.
Η Πρωτομαγιά του 2013 πρέπει να σηματοδοτήσει τη νέα εποχή της αντίστασης και της ανατροπής της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής ιδεολογικής και πολιτικής ηγεμονίας. Προκύπτει επιτακτικά αναγκαία η συγκρότηση μαζικού κοινωνικού-πολιτικού ρεύματος αγωνιστικής ανατροπής αυτών των πολιτικών, με τις δυνάμεις της Αριστεράς σε ρόλο κινητήριας δύναμης και με το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα σε σταθερή τροχιά ανασυγκρότησης αλλά και μάχης, για να αντιστέκεται στην ακραία καθημερινότητα.
Σ' αυτή την πορεία ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος θα αναμετρηθούν και θα δοκιμαστούν για τη συμβολή τους όλα τα συνδικαλιστικά αριστερά, ριζοσπαστικά, προοδευτικά ρεύματα του εργατικού κινήματος. Σήμερα θα πρέπει να κατανοηθεί από όλους ότι η ύπαρξη και η δράση των συνδικάτων θα πρέπει να γίνει η ανακάλυψη της εποχής μας. Η ανάγκη επαναϊδεολογικοποίησής του θα πρέπει να τεθεί σε άμεση προτεραιότητα, γιατί χρειαζόμαστε τα συνδικάτα ως ταξικό αντίβαρο στην επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη. Χρειαζόμαστε τα συνδικάτα ως τα τελευταία κοινωνικά καταφύγια οργάνωσης και αντίστασης, γιατί χωρίς αυτά οι επιπτώσεις της κρίσης και η εκμετάλλευση θα διαχέεται με μεγαλύτερη ένταση μέσα στη κοινωνία και τους εργαζόμενους.
Η ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος περνά μέσα από την αξιακή του επαναθεμελίωση, απαιτεί ζωντανά συνδικάτα παντού, να εκπροσωπούν με τον ευρύτερο τρόπο όλο τον χώρο της εργασίας, απαιτεί ακόμα συνδικαλιστές που αντιλαμβάνονται την ιδιότητά τους, ως τίτλο τιμής αλλά και εθελοντικής και ανιδιοτελούς προσφοράς. Ειδικότερα η ανασυγκρότησή του προϋποθέτει, την ενιαία δράση στο μαζικό κίνημα, με νέους πολιτικούς όρους μάχης, ταξικό και αγωνιστικό προσανατολισμό, μαζική ιδεολογική και πολιτική επιρροή σε όλα τα κοινωνικά θύματα της μνημονιακής καταστροφής, ενός ανένδοτου αγώνα με πολλαπλασιασμό νέων μετώπων, που θα συγκροτείται σε ένα πολιτικοκοινωνικό αντίπαλο πόλο, ικανό να εκπροσωπήσει για λογαριασμό όλων των θυμάτων του Μνημονίου μια συνεκτική πρόταση εξόδου από την κρίση, απέναντι στο συγκροτημένο μπλοκ των οικονομικών και πολιτικών μνημονιακών δυνάμεων.
Η Πρωτομαγιά του 2013 στέλνει ένα τελευταίο ηχηρό μήνυμα, σε όλες τις δυνάμεις και πρώτα απ' όλα της συνδικαλιστικής Αριστεράς, εδώ και τώρα. Ενιαία ταξική αλληλέγγυα δράση στο μαζικό κίνημα. Αυτό είναι το μήνυμα και το πρόσταγμα της φετινής Πρωτομαγιάς.
Οι διαφορετικές συγκεντρώσεις σε διπλανές πλατείες είναι λογικές αδιέξοδες, είναι σχεδιασμοί επί χάρτου, που αγνοούν την σημερινή σκληρή κοινωνική και ταξική πραγματικότητα, προκαλώντας σοβαρές και ανεπανόρθωτες βλάβες, καθώς υπονομεύουν την αποτελεσματικότητα των αγώνων και την ήδη χαμηλή αυτοπεποίθηση των εργαζομένων.
* O Γιώργος Γαβρίλης είναι γραμματέας της Αυτόνομης Παρέμβασης
Τα αποτελέσματα των Μνημονίων επιβεβαίωσαν ότι «εφευρέθηκαν» όχι για να αντιμετωπίσουν την κρίση, αλλά ως πείραμα μεγάλων αρχιτεκτονικών αλλαγών που επιζητούσε το κεφάλαιο για να βγεί από τη κρίση του, με ανασυγκροτημένες και ανανεωμένες τις δυνατότητες και τις προοπτικές μιας εντεινόμενης κερδοφορίας του.
Με τα Μνημόνια επιτάχυναν τις αλλαγές που σχεδίασαν από τη δεκαετία του '90, για να ξαναχτίσουν ένα νέο εργασιακό και κοινωνικό μοντέλο, μηδενίζοντας παράλληλα το κοντέρ των συλλογικών κοινωνικών κατακτήσεων. Δεν άλλαξαν μόνο την οικονομική βάση, σπρώχνοντας προς τα κάτω τους όρους επιβίωσης της εργατικής τάξης, καταστρέφοντας μεγάλα τμήματα των μεσαίων στρωμάτων, δεν απαξίωσαν μόνο την εργασία ως αξία, αλλά εδώ στην Ελλάδα, οργάνωσαν το πειραματικό εργαστήρι, για να μετατρέψουν μια ανεπτυγμένη κοινωνία σε κοινωνία χωρίς δημόσια αγαθά, χωρίς μισθούς, χωρίς συντάξεις, χωρίς δουλειά για τους νέους, χωρίς μέριμνα για τους αδύναμους. Εδώ κάθε συζήτηση για κοινωνικές πολιτικές στην κυριολεξία διώκεται ως μη συμβατή με τη σημερινή μνημονιακή πραγματικότητα.
Στα χρόνια της ξέφρενης μνημονιακής επέλασης, αλλάζουν οι ταξικοί συσχετισμοί σε βάρος της εργασίας, αμφισβητείται ακόμα και κάθε έννοια συνδικαλιστικής και δημοκρατικής ελευθερίας, όπως είναι η συλλογική διαπραγμάτευση, το δικαίωμα στην απεργία, το δικαίωμα στην οργάνωση και στη συλλογική δράση. Σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, που τίποτα δεν είναι όπως χθες, ούτε για τα συνδικάτα, ούτε για τους εργαζόμενους, με ορατή τη κρίση δημοκρατίας, η φετινή Πρωτομαγιά μάς καλεί όλους να ανταποκριθούμε στις ευθύνες των σημερινών προκλήσεων.
Η Πρωτομαγιά του 2013 πρέπει να σηματοδοτήσει τη νέα εποχή της αντίστασης και της ανατροπής της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής ιδεολογικής και πολιτικής ηγεμονίας. Προκύπτει επιτακτικά αναγκαία η συγκρότηση μαζικού κοινωνικού-πολιτικού ρεύματος αγωνιστικής ανατροπής αυτών των πολιτικών, με τις δυνάμεις της Αριστεράς σε ρόλο κινητήριας δύναμης και με το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα σε σταθερή τροχιά ανασυγκρότησης αλλά και μάχης, για να αντιστέκεται στην ακραία καθημερινότητα.
Σ' αυτή την πορεία ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος θα αναμετρηθούν και θα δοκιμαστούν για τη συμβολή τους όλα τα συνδικαλιστικά αριστερά, ριζοσπαστικά, προοδευτικά ρεύματα του εργατικού κινήματος. Σήμερα θα πρέπει να κατανοηθεί από όλους ότι η ύπαρξη και η δράση των συνδικάτων θα πρέπει να γίνει η ανακάλυψη της εποχής μας. Η ανάγκη επαναϊδεολογικοποίησής του θα πρέπει να τεθεί σε άμεση προτεραιότητα, γιατί χρειαζόμαστε τα συνδικάτα ως ταξικό αντίβαρο στην επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη. Χρειαζόμαστε τα συνδικάτα ως τα τελευταία κοινωνικά καταφύγια οργάνωσης και αντίστασης, γιατί χωρίς αυτά οι επιπτώσεις της κρίσης και η εκμετάλλευση θα διαχέεται με μεγαλύτερη ένταση μέσα στη κοινωνία και τους εργαζόμενους.
Η ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος περνά μέσα από την αξιακή του επαναθεμελίωση, απαιτεί ζωντανά συνδικάτα παντού, να εκπροσωπούν με τον ευρύτερο τρόπο όλο τον χώρο της εργασίας, απαιτεί ακόμα συνδικαλιστές που αντιλαμβάνονται την ιδιότητά τους, ως τίτλο τιμής αλλά και εθελοντικής και ανιδιοτελούς προσφοράς. Ειδικότερα η ανασυγκρότησή του προϋποθέτει, την ενιαία δράση στο μαζικό κίνημα, με νέους πολιτικούς όρους μάχης, ταξικό και αγωνιστικό προσανατολισμό, μαζική ιδεολογική και πολιτική επιρροή σε όλα τα κοινωνικά θύματα της μνημονιακής καταστροφής, ενός ανένδοτου αγώνα με πολλαπλασιασμό νέων μετώπων, που θα συγκροτείται σε ένα πολιτικοκοινωνικό αντίπαλο πόλο, ικανό να εκπροσωπήσει για λογαριασμό όλων των θυμάτων του Μνημονίου μια συνεκτική πρόταση εξόδου από την κρίση, απέναντι στο συγκροτημένο μπλοκ των οικονομικών και πολιτικών μνημονιακών δυνάμεων.
Η Πρωτομαγιά του 2013 στέλνει ένα τελευταίο ηχηρό μήνυμα, σε όλες τις δυνάμεις και πρώτα απ' όλα της συνδικαλιστικής Αριστεράς, εδώ και τώρα. Ενιαία ταξική αλληλέγγυα δράση στο μαζικό κίνημα. Αυτό είναι το μήνυμα και το πρόσταγμα της φετινής Πρωτομαγιάς.
Οι διαφορετικές συγκεντρώσεις σε διπλανές πλατείες είναι λογικές αδιέξοδες, είναι σχεδιασμοί επί χάρτου, που αγνοούν την σημερινή σκληρή κοινωνική και ταξική πραγματικότητα, προκαλώντας σοβαρές και ανεπανόρθωτες βλάβες, καθώς υπονομεύουν την αποτελεσματικότητα των αγώνων και την ήδη χαμηλή αυτοπεποίθηση των εργαζομένων.
* O Γιώργος Γαβρίλης είναι γραμματέας της Αυτόνομης Παρέμβασης
