Φίλες και φίλοι
Οι δήμοι της Δυτικής Αθήνας ανήκουν, εξαιτίας της αντιμετώπισης από την κεντρική εξουσία, σε αυτό που θα λέγαμε: παιδιά ενός κατώτερου Θεού.
Δήμοι απαξιωμένοι.
Δήμοι υποβαθμισμένοι.
Δημότες που στερούνται βασικών δικαιωμάτων.
Όπως είναι το δικαίωμα στον καθαρό αέρα. Στην προστασία του περιβάλλοντος.
Το δικαίωμα σε δομές που διασφαλίζουν στοιχειώδη ποιότητα ζωής.
Όπως για παράδειγμα είναι η ύπαρξη βρεφονηπιακών σταθμών σε ένα δήμο.
Σε μια περίοδο ανθρωπιστικής κρίσης.
Μια περίοδο κατά την οποία οι εργαζόμενες μητέρες δεν γνωρίζουν, εξαιτίας της απορρύθμισης της αγοράς εργασίας και της ελαστικοποίησης των ωραρίων δουλειάς, τις ώρες που εργάζονται.
Και είναι έτσι αναγκασμένες να πρέπει να αφήσουν τα παιδιά τους σε βρεφονηπιακό σταθμό.
Σε μια τέτοια λοιπόν περίοδο, οι δημότες έχουν ανάγκη τη συνδρομή ενός θεσμού όπως είναι η Περιφέρεια Αττικής. Ενός θεσμού που διαθέτει τα μέσα για να ανταποκριθεί σε αυτή την ανάγκη των πολιτών.
Ωστόσο για να τεθούν αυτά τα μέσα στην υπηρεσία του δημότη, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η κατάλληλη πολιτική βούληση. Αυτή ακριβώς που λείπει από την απερχόμενη διοίκηση.
Έναν περιφερειάρχη που επαίρεται για το πόσους βρεφονηπιακούς σταθμούς έχει κτίσει.
Οι αριθμοί όμως τον διαψεύδουν.
Και δεν μιλάμε εδώ αντιπολιτευτικά.
Μιλάμε για την αλήθεια των αριθμών.
Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία των Διευθύνσεων της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, ο αριθμός των βρεφονηπιακών σταθμών στους δήμους της Δυτικής Αθήνας υπολείπεται πάρα πολύ των πραγματικών αναγκών των νέων μητέρων, των νέων οικογενειών.
Μερικοί αριθμοί:
600 παιδιά σε βρεφονηπιακούς σταθμούς στο Περιστέρι, και μετά 1.371 σε νηπιαγωγεία στην ίδια πόλη! 366 στο Αιγάλεω, και μετά 943 σε νηπιαγωγεία! 296 στο Ίλιον, και μετά 517 στα νηπιαγωγεία.
Οι αριθμοί δεν λένε ψέματα.
Τι μαρτυρά αυτή η διαπίστωση;
Μαρτυρά την ύπαρξη αναγκών που δεν καλύπτονται σε ό,τι αφορά στους βρεφονηπιακούς σταθμούς.
Μαρτυρά τεράστιες ελλείψεις στις κοινωνικές δομές.
Μαρτυρά τον τρόπο που επί 3.5 χρόνια ασκεί διοίκηση ο απερχόμενος Περιφερειάρχης.
Σε βάρος των καθημερινών αναγκών των πολιτών. Προς όφελος επιφανειακών αναγκών.
Γιατί η απερχόμενη διοίκηση επέλεξε να δώσει έμφαση και να πληρώσει 218 εκατομμύρια ευρώ (σύμφωνα με τα πρακτικά της 8ης συνεδρίασης στις 27 Φεβρουαρίου 2014, όπου παρουσιάστηκε ο απολογισμός του 2013) σε έργα για «αστικές αναπλάσεις».
Αναπλάσεις δηλαδή δρόμων, πλατειών, πεζοδρομίων…
Ο απερχόμενος Περιφερειάρχης, που γυρίζει δεξιά και αριστερά τα κανάλια και αυτοδιαφημίζει το έργο του ενόψει εκλογών, αραδιάζοντας νούμερα, επέλεξε έργα βιτρίνας. Και όχι έργα υποδομής.
Έργα εξωραϊσμού. Και όχι έργα ουσίας.
Ο νυν Περιφερειάρχης επέλεξε δηλαδή να μην κάνει έργα κοινωνικής υποδομής σε περίοδο οικονομικο-κοινωνικής κρίσης, την οποία βιώνουν πρώτες οι εργαζόμενες μητέρες.
Και δεν πρόκειται για μια τυχαία ή αθώα επιλογή.
Σε μια περιοχή, όπως αυτή της Δυτικής Αθήνας, που βιώνει την οικονομική κρίση με μεγάλη ένταση, αυτή είναι μια πολιτική επιλογή.
Μια επιλογή που στερεί τον βρεφονηπιακό σταθμό από εκείνους που τον έχουν περισσότερο ανάγκη:
Τις εργαζόμενες μητέρες.
Φίλες και φίλοι
Έκανα λόγο στην αρχή της παρέμβασής μου για υποβαθμισμένους και απαξιωμένους δήμους.
Για δήμους και δημότες δεύτερης κατηγορίας.
Και για μια Περιφέρεια που επιλέγει να σταθεί στο πλευρό των ιδιωτικών συμφερόντων και όχι σε εκείνο των πολιτών.
Το πόσο υποβαθμισμένοι είναι οι δήμοι της περιοχής φαίνεται και από την τύχη, ή μάλλον την ατυχία, που επιφυλάσσεται σε πνεύμονες πρασίνου, όπως είναι το Πάρκο Αντώνης Τρίτσης.
Ένας σημαντικός χώρος πρασίνου, κρίσιμης σημασίας για τους δήμους Αγίων Αναργύρων – Καματερού και Ιλίου. Αλλά που έχει παράλληλα κρίσιμη σημασία για το σύνολο του πολεοδομικού συγκροτήματος της Αττικής. Σήμερα, αυτός ο τόσο κρίσιμης σημασίας πόλος, αυτή η έκταση 1.150 στρεμμάτων που θα μπορούσε κάλλιστα να συμβάλλει στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των πολιτών, έχει αφεθεί στη μοίρα του με διακοπή της υδροδότησης, με διακοπή της ηλεκτροδότησης, με ανεπαρκή χρηματοδότηση. Με λίγους και απλήρωτους εργαζόμενους.
Η ανάγκη ανάκτησης του πάρκου Αντώνης Τρίτης από τους πολίτες, συνιστά άμεση και επιτακτική ανάγκη.
Και στην κατεύθυνση αυτή θα δουλέψει μια Περιφέρεια υπό τη διοίκηση του συνδυασμού «Δύναμη Ζωής».
Το θέμα το έχουμε αναδείξει, φέρνοντάς του συστηματικά προς συζήτηση εκτός ημερησίας διάταξης, ζητώντας να αναλάβει επιτέλους η Περιφέρεια, με απόφαση του Περιφερειακού συμβουλίου, ενεργό ρόλο διάσωσης και ανάδειξης του Πάρκου.
Γιαυτό και προτείνουμε, λόγου χάρη, την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου.
Τη συγκρότηση Διαβαθμιδικού συνδέσμου, με τη συμμετοχή των δήμων Αγίων Αναργύρων – Καματερού, Ιλίου, του ΑΣΔΑ, της Περιφέρειας Αττικής, έτσι ώστε η Τοπική Αυτοδιοίκηση, Α’ και Β’ βαθμού, να μπορέσει να παίξει τον πραγματικό της ρόλο.
Να μπορέσει δηλαδή να διαχειριστεί, να προστατεύσει, να προβάλει και να αναδείξει το Πάρκο.
Φίλες και φίλοι,
Αυτές τις μέρες βρίσκεται στις Βρυξέλλες ο απερχόμενος Περιφερειάρχης για να παρουσιάσει στην Επιτροπή των Περιφερειών τα αποτελέσματα της συνόδου των περιφερειαρχών που έγινε στις αρχές Μαρτίου στην Αθήνα.
Θα είχε ενδιαφέρον, αν, αντί για τις μεγαλοστομίες περί του «ενδυναμωμένου ρόλου της Ελλάδας» στις οποίες αναφέρθηκε, εξηγούσε στους συνομιλητές του γιατί τον 21ο αιώνα, σε μια σημαντική ευρωπαϊκή Περιφέρεια, την Περιφέρεια Αττικής, μια περιοχή όπως το Καματερό πνίγεται κυριολεκτικά εξαιτίας μιας δυνατής βροχής. Όπως έγινε τον Φεβρουάριο του 2013.
Να τους εξηγούσε επίσης πως γίνεται τη στιγμή που υπάρχουν 45 μελέτες για αντιπλημμυρικά, όμβρια, κ.α., να είναι δημοπρατημένες μόλις 4, δηλαδή 3 για την Ανατολική Αττική και μία για την Αθήνα, ενώ για την Δυτική Αττική και τον Πειραιά να μην προβλέπεται καμία…
Εξήγηση υπάρχει.
Και σχετίζεται με τις προτεραιότητες του απερχόμενου Περιφερειάρχη. Προτεραιότητες που έχουν να κάνουν, όπως ήδη είπα, με τα έργα βιτρίνας, τα έργα για το θεαθήναι, σε βάρος των έργων υποδομής.
Αυτή είναι η πολιτική επιλογή του απερχόμενου Περιφερειάρχη.
Αυτή είναι η πολιτική επιλογή που λέει «όχι» σε βρεφονηπιακούς σταθμούς.
Λέει «όχι» σε έργα – ανάσα όπως το Πάρκο Τρίτση,
Λέει «όχι» σε έργα υποδομής, όπως ο αντιπλημμυρικός σχεδιασμός.
Η «Δύναμη Ζωής» βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα αυτής της προσέγγισης.
Φίλες και φίλοι,
Έχουμε να κάνουμε με δύο διαφορετικές αντιλήψεις.
Μόλις τις περιέγραψα.
Από τη μια την αντίληψη της νυν και ελπίζω όχι για πολύ, Περιφερειακής Διοίκησης,
Και από την άλλη την δική μας αντίληψη.
Με έμφαση στα έργα υποδομής, κοινωνικής πρόνοιας και κοινωνικής προστασίας.
Με έμφαση στη συμμετοχή του πολίτη, στην προστασία του περιβάλλοντος.
Η περίπτωση των δήμων σας είναι ενδεικτική του πώς ακριβώς αντιλαμβάνεται η παρούσα περιφερειακή Διοίκηση την Αυτοδιοίκηση. Ως ένα δούναι και λαβείν σε πελατειακό επίπεδο με τοπικούς παράγοντες και συμφέροντα.
Μακριά από τον δημοκρατικό έλεγχο, μακριά από τους πολίτες, μακριά από κάθε έννοια πραγματικής αυτοδιοίκησης.
Αυτή είναι η αντίληψη του παρελθόντος.
Η «Δύναμης Ζωής» είναι φορέας της νέας αρχής.
Της νέας αρχής για τους πολίτες της Περιφέρειας,
Της νέας αρχής για να αποκτήσει η Αυτοδιοίκηση το πραγματικό της νόημα,
Της νέας αρχής για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.
Αρχίζουμε σήμερα για το αύριο
Και κάνουμε παρελθόν αυτούς που το εκφράζουν!
Στην αρχή αυτή, στο ξεκίνημα αυτό, σας θέλουμε όλους και όλες συμπαραστάτες και συνοδοιπόρους,
Γιατί ο δρόμος μας είναι μακρύς και δύσκολος
Και δεν σταματά στις κάλπες.
Αρχίζει από αυτές
Και έχει να κάνει με τον διαρκή αγώνα της πραγματικής Αυτοδιοίκησης.
Με τους πολίτες, από τους πολίτες, για τους πολίτες!
